این مطلب آخری جناب مرد کلرجی بهانه ای شد تا یادم بیاید که اول این وبلاگ میخواستم به چه چیزی گیر بدهم.

اگر خاطرتان باشد،( یک نگاه به نوشته سوم بندازید تا یادتان بیاید. دفعه های بعد تقلب نمی رسانم ها!) گفتم که

انتظار خواننده که به قول یک زبان محلی، به تیر خواندن حرف های یک طلبه ( یعنی با این قصد و هدف ویژه.

چقدر اطلاعات عمومی تان ضعیف است بابا) وبلاگش را باز میکنند، چه میتواند باشد؟

مطمئنا دنیای روحانیان برای افراد دیگر سوال بر انگیز و عجیب و ناشناخته بوده و البته شکل ها و مصداق های مختلفی داشته است.

یادم میاید در نوجوانی، ( البته الان در سن جوانی هستم، ولی منظورم 20 سال پیش است) همین شب های ماه رمضان، وقت ورود به مسجد جامع، با ورود امام جمعه هم زمان شدم و ایشان  که میخواست  وضو بگیرد عبایش را داد دست من! هیچ وقت آن لحظه یادم نمیرود.

چنین تجربه هایی که همه کمابیش داشته اند، در عصرارتباطات میتواند بوسیله وبلاگ و ورود به دنیای سوال بر انگیز روحانیان  ازحالت انتظار و سوال خارج شود و به ارتباط و صمصمیتی برسد که معمولا یک روحانی و طلبه خواستار آن است.

در این مواجهه که توسط وبلاگ خواسته و ناخواسته شکل می گیرد، هر کسی به فکر  یک برنامه ریزی برای نوع مواجهه خود می افتد. یکی از ابتدا با سلام و صلوات  شروع میکند به روضه خوانی. یکی همه خوانندگان را به صف میکند که بیایید و سوالتان را بپرسید قبل از این که وبلاگ من تبدیل به سایت شود و لا تفقدونی! یکی  حرفهایی که به عنوان روحانی در دنیای واقع نمی توانسته بزند را طرح میکند، یکی هم مثل من اصلا نمی داند چه بنویسد!

در این میان، عده ای ظرف ناگشوده تهمت ها، داوری های نادرست، قضاوت های نا بجا (  این دوتاچه فرقی داشت؟)و درد دل های خود را مایه  سخن قرار داده و تلاش میکنند به دیگران بقبولانند که بابا ! یک روحانی هم آدمی است مثل شما! غذا میخورد، درس میخواند، میخوابد، نعوذ بالله اینترنت سوار میشود! ( این جمله به صورت موجز بیان شده. یعنی از تکنولوژی استفاده میکند) .

اما من درعین حال که با دغدغه این عده از دوستان  همراه وموافق هستم، اما گمان میکنم نباید در این رفتار افراط کرد. همیشه باید یادمان بماند که روحانی با یگران فرق میکند! آن هم از جهت مسئولیت! یعنی....

معنی اش طولانی است.  اگر همه اش را الان بنویسم  وبلاگم دل درد میگیرد.